Stwierdzam po tym filmie ze jednak mozna mnie wzruszyc. Nie mialem nawet ochoty plakac na wszystkich lzawych zakonczeniach jakie ogladalem do tej pory, a tutaj nagle, koniec PJ20, masa ludzi spiewajaca Better Man, a ja prawie becze. Imposibru. Piekny film, o zespole który generalnie zmienil moje zycie.

Prawdziwa muzyka, prawdziwi ludzie a Eddie... co za kocur !

To prawda, że najważniejsza jest w tym filmie atmosfera. Widzimy muzyków Pearl Jam po latach od powstania zespołu i materiały – bezcenne – z lat, gdy zespół powstawał, zyskiwał popularność, w końcu sławę. Nigdy nie byłam fanką Pearl Jam. Wolałam Nirvanę, a ostatecznie pokochałam Soundgarden. Co jest dla mnie w tym dokumencie najpiękniejsze, to przypomnienie Temple of the Dog, czyli spotkanie muzyków Pearl Jam i Soundgarden, które zaowocowało jedną z najpiękniejszych płyt pod słońcem, przynajmniej dla mnie. „Hunger Strike”, „Reach Down”, „Say Hello to Heaven”. A wracając do filmu, myślę, że czy kto był, czy nie był fanem Pearl Jam, jest to arcycenny obraz dla fanów grunge’u. Takiej muzyki już nie słyszy się, niestety.

Film jest rewelacyjny. Niektóre fragmenty oglądałam po dwa razy, przez co łącznie projekcja zajęła mi grubo ponad wskazane 2godz.
Przypomniały mi się czasy fascynacji kolejnymi premierami PJ, plakaty, koncerty, na których byłam - słowem wzruszający seans, na którym podśpiewywałam razem z Eddim. I na koniec polski akcent: plakat z koncertu w Spodku z 2000r. :)))

Nie zauważyłem tego :) W którym to momencie ?